ലോലമാം മനസ്

ആര്‍ക്കൊക്കെയോ വേണ്ടി കരഞ്ഞു..

ഇന്നും കരയുന്നു...

ആര്‍ക്കും ഞാന്‍ ആരുമല്ലെന്നറിഞ്ഞും..!

എന്തിനു വേണ്ടി? അറിയില്ല.!

എങ്കിലും എനിക്കിന്നൊന്നറിയാം...

മനസ് തുറന്ന് സ്നേഹിക്കാനറിയുന്ന

ലോല മനസുകള്‍ ആ സ്നേഹത്തോടൊപ്പം

മനം നൊന്തു കരയാനും പഠിക്കുന്നു..!

മൃത്യു

എന്‍ വ്യഥകളുമെന്‍ ആനന്ദവും

ഞാനെന്ന എന്‍ പേന തുമ്പിനാല്‍

എന്‍ സുഹ്രുത്താമൊരു കടലാസില്‍

കുറിച്ചിടുമ്പോള്‍ ഭ്രാന്തെടുക്കാതെ

ഞാനിന്നാശ്വസിക്കുന്നെന്‍ നിരാശയില്‍..
എങ്കിലുമാ സമയങ്ങളിലൊക്കെയുമൊരു
സ്വയംവര പന്തലിലിരിക്കുമൊരു
ആഡിയനാം മണവാളനെന്ന പോല്‍
സ്വപ്നങ്ങള്‍ നഷ്ടമാം ജീവിതം
മൃതിയേക്കാള്‍ ഭയാനകമെന്ന
വശീകരണ മന്ത്രവുമായെനിക്കു നേര്‍
എന്‍ വരണമാല്യമവനിലണിയിക്കാനായ്
കണ്‍ കോണെറിയുന്നെന്‍ മൃത്യുവാം കാമുകന്‍..
ഇല്ല! ഒരിക്കലുമില്ല പ്രിയരേ...
എന്നെ സ്നേഹിക്കും, ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുമെന്‍
പ്രിയ കുടുംബത്തെയും സ്നേഹിതരെയും
മറന്നു മൃത്യുവാം കാമുകനെ
വരിക്കാനായ് ഞനൊരുക്കമല്ലൊരിക്കലും..!
ലോലമാം മനസ്സുകളെ മധുര
സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ നല്‍കി മോഹിപ്പിച്ച്
ജീവനും, ജീവിതവും പ്രാപിച്ച്
വെറും ആറടി മണ്ണില്‍ ജീവിതം
ഹോമിപ്പിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുമൊരു
നീചനാം വഞ്ചകന്‍ മാത്രമീ
മൃത്യുവാം കാമുകനെന്നു ഞാനിന്നറിയുന്നു..!
അവനണിയാനായ് ഞാനൊരുക്കി വെച്ച
പുഷ്പമാല്യം പിച്ചിപ്പറിച്ച്
വാരിപ്പെറുക്കിയൊതുക്കിയൊരു യാത്രാമൊഴിയാം
പുഷ്പ ചക്രമായ് ഞാനിതാ,
നിരാശ നിറഞ്ഞ്‌ ചേതനയറ്റ
അവന്‍ മേനിയിലര്‍പ്പിക്കുന്നു..!
ഞാനിനിയെല്ലാം മറന്നൊന്നു മയങ്ങട്ടെ...
ശാന്തമായൊന്നുറങ്ങി ഉണരുവാനായ്..!